رسانده ام به حضور تو قلب عاشق را            دل رهـا شــده از مـحـنـت خــلایـق را

دلـی که پَـر زده تــا آسـتـان احـسـانـت            که غـرق نــور اجـابت کـنـی دقایق را

بر این کویر ترک خورده‌ی دلِ خـسته            بـبـار جـرعـه ای از کـوثــر حقـایق را

مُـریـد صبـح نـگـاه تو می بـرد از یـاد            مگر تـرنــم «قال الامـامُ صـادق» را؟

نـگــاه لـطـف تو آقــا به دل بـهــا داده            و با رضای تو دارم رضای خـالق را

تویی که ضامن صبـح سـعـادتم هستی

تویی که روشنـی هـر عـبـادتــم هستی

پُـر از شـمـیـم بهـشت است منـبرت آقا            بـه بـرکـت نـفــحـات مــعــطــرت آقــا

هــنــوز عـطــر مـلـیــح محـمـدی دارد            گُـلِ دمـیــده ز لب هـای أطـهـرت آقــا

شـبـیـه حـضرت خـاتـم مـدیـنـة العلمی            شـنـیــدنـی ست کـرامات محضرت آقا

و دیــده ایـم به وقت جـهــاد انــدیـشــه            هــزار مـرتـبــه ما فـتــح خـیـبـرت آقا

چـهـار هــزار حکـیم و فقیه و دانشمند            رهـیـن مـکـتـب انـدیـشـه گـسـتـرت آقا

نگــاه روشنت آقــا ستــاره پــرور بود

شکـوه بـی بـدل تو زُراره پــرور بـود  

تو آمدی و جهان غرق در خِرَد می شد            دلیل ها همه با عـشـق مـسـتـنـد می شد

تو آمدی پر و بالی دهی به دل هـامـان            به پای درس تو هفت آسمان رصد می شد

خوشا به حال دلی که عـروج را فهمید            مسیـر روشـن تو از بهشت رد می شد

میـان آن هـمـه شـاگــرد شد سـعـادتمند            کسی که مذهب عشق تو را بَلَد می شد

نفس زدی و جـهـان را حیات بخشیدی            تــجــلـیــات الـهــی الی الابــد می شــد

جـهـان نـشـسـتـه سـر سـفـرۀ روایـاتت

شهود می چکـد از جـلــوه زار میقاتت

ســر ارادت ما و غـبــار صـحـن بقـیع            همان حــریـم بهشتی همان بهشت بدیع

همان دیــار الـهـی که از نسیم خوشش            شده ست شهر مدینه پُـر از شمیم ربیع

«و یطعمون علی حبّه ...» نمایان است            کرانه های کرامت چه بی کران و وسیع

گـدائـی حـرمـت اعــتـبـار هـر عـاشـق            امید ماست توسل در این سرای رفیـع

چه غـم ز غــربت دنیا و حسرت عقبا            نگــاه روشنـتــان تا بـرای ماست شفیع

کلید معرفت این جا ارادت و عشق است            سـر ارادت مـا و غـبــار صحـن بقـیـع

مگیـر از دل من یارب این سعادت را

گــدائــی حــرم اهـل بیت عـصـمت را

غـبــار مـقــدم تـو عــطــر آشـنــا دارد            بــرای دیــده ام اعـجــاز کـیـمـیــا دارد

گــدای خانه به دوش تــوأم قـبــولم کن            گـدای تو به جز این آستان کجـا دارد؟

دگر چه جای گــلایــه ز فـقـر می ماند            کسی که در دو جهان، مهربان! تو را دارد

دل شـکـسـتــۀ من حــرف های نـاگفته            دل شـکـستــۀ مـن شــوق الـتـجــا دارد

کسی که بوده تمام وجـودش از جودت            در آستانه ات امشب دو خـط دعا دارد

همیشه آرزوی پر زدن به ســوی بقیع            همـیـشه حـسـرت دیــدار کـربــلا دارد

چه می شــود همۀ عـمــر با شما باشم

غبار صحن تو و صحن کــربـلا باشم